Biało, bielutko

A tak, na przekór. Jeszcze niedawno było pięknie. Wszędzie śnieg, śnieg, śnieg, a nocami jak cudnie padał... Albo siedziałyśmy z Gillankiem z kubkami przy oknie, albo... No właśnie. Albo to:

Wałęsałyśmy się wieczorem po osiedlu i ozdabiałyśmy duże płachty białego płótna naszymi twórczościami. Albo szukałyśmy nietypowych choinek:

A jak chciałyśmy się rozgrzać, to zamieniałyśmy się w małe dzieci. Na dole ja próbuję rozgryźć, jak się bawić na takim urządzeniu:

Chyba je nawet trochę rozruszałam.I siebie przy okazji też. ;)

Ale jak już jestem w domu, to nie mogę oderwać wzroku od prezentu świątecznego od Gillanka. Nie wiem, czy już tu pisałam, ale uwielbiam chabry. Kojarzą mi się z najlepszymi chwilami dzieciństwa na wsi, u mojej ukochanej babci. I niezapomnianym kolorem wina chabrowego - kto widział, ten wie, do czego ono potrafi być baaardzo podobne. :)
Po takich prezentach widać, że są od przyjaciół:

I jeszcze chustecznik! Mój nos jest Ci dozgonnie wdzięczny, Gillankuś! :)

Ale, ale. Ostatnio pisałam, że zaczęłyśmy nowy obrazek SODY. I tak jest, jeden schemacik już gotowy, teraz kolej na mnie, a zdradzę na razie tylko tyle, że temat tym razem mniej kuchenny, a bardziej ogrodniczy. Ale o tym następnym razem. Bo kiedy kanwa z naszą rr-ową SODĄ była u Gillanka, ja skubałam sobie taki mały obrazek, którego co prawda nadal mało, ale będzie więcej, bo wyszywa się szybciutko, a temat wdzięczny. :)

Ciekawe, czy ktoś się już gdzieś kiedyś na niego natknął. :)